Я губляю страты свае –
зірні.
Найраднейшага сябра не суцяшаюць
пякельныя – на іх мяне спаляць! – мае вагні,
што з далечыні
і ўваччу
так няўтульна палаюць.
Мо’ ад болю тупею, як нож стары.
Вогнішчы, вогнішчы, вогнішчы ўсюдна!
Да пары я згару. Ой, да пары...
Я згару ад людзей...
непрылюдна,
няўклюдна...
Ад сябе я згару. Ой, ад сябе...
Мяне ў сэрца – шыпамі, шыпамі, шыпамі!..
Я шалею шыкоўна: шыпшынна – журбе,
суму – сьветла,
і вусьцішна –
вусьце і ціш... –
з вамі...
з вамі...
з вамі...
21.VIII.2004.
|
|
